De engel van Mons

Ik heb de Engel gezien, in de vroege ochtend van de elfde november van het jaar 1918, toen die hele verdomde Grote Rotoorlog al zo goed als afgelopen was. Eerst zag ik een bajonet glimmen in een schaduw die afgeworpen werd op de lange blinde muur bij het Café des Princes. Toen zag ik nog een schaduw waarin zich een schitterende bajonet verschool, en nog een, en nog een. Ze kropen over het plein, die schaduwen, gebogen, verbogen. Ze liepen naar het noorden, waar de Duitsers waren…Dit was het teken waarop ik en alle andere burgers van Mons zo lang hadden gewacht. Het uur van de bevrijding was aangebroken! De artillerie brulde nog, daarginds. Maar boven het donderen van de kanonnen uit, hoorde ik muziek – wondermooie muziek… Ik dacht: het is alsof de Engelen van Mons zelf aan het musiceren zijn gegaan… En het volgende ogenblik dacht ik: het zal de beiaardier wel zijn die speelt bij kaarslicht, ter ere van onze bevrijders. Toen ik wat aandachtiger luisterde, hoorde ik ook wat hij precies speelde. Het was dat bekende walsje over de Engelen van Mons. “Waarom ben je gekomen met je witte vleugels wijd gespreid?”

Al wat lopen kon in Mons, liep naar de Grand Place. En allen zongen het mee: vrouwen en kinderen, grijsaards en soldaten… Iedereen danste op de tonen van een wals die slechts een paar jaar voordien was gecomponeerd. Iedereen danste en zong, hoewel nauwelijks een kilometer verderop nog steeds de geluiden van de gevechten weerklonken.

Wat later ontmoette ik in het stadhuis enkele Engelsen, en samen maakten we een fles champagne soldaat. We wisten toen nog niet dat dit de laatste dag van de Grote Oorlog zou worden, maar we begrepen wel dat het nu allemaal vlug afgelopen moest zijn. Ik keek naar buiten, en in de gouden dageraad zag ik een vreemd beeld op het plein. Talloze soldaten lagen totaal uitgeput te slapen op de kasseien, terwijl heel Mons om ze heen danste. En wat daarna gebeurde…

Meestal vind ik de juiste woorden niet… Omdat wij eenvoudige stervelingen nu eenmaal geen woorden hebben om het al te mooie of het al te lelijke te beschrijven… Maar ik begaf mij naar de klokkentoren, waar ik de beiaardier wenste te feliciteren met zijn prachtig initiatief… En wat ik daar zag… Ik zag haar slechts in een flits, meneer Machen…

Ik zag een meisje, geheel in het wit gekleed. Een jaar of veertien, schat ik. Een kleine witte juffer… Ik zag haar slechts in een flits, ziet u? Het volgende ogenblik was er al niemand meer, ook geen beiaardier… En toén pas hield de muziek op, meneer Machen… Terwijl er al een tijdje niemand meer was… Toén pas stopte de muziek…

Locatie

CC Stroming Evergem-Sleidinge
Weststraat 31
9940 Evergem-Sleidinge

Credits

Auteur:
Patrick Bernauw

Regie:
Patrick Bernauw